از سال 1360 شرطی در سند ازدواج (عقدنامه) اضافه شد، به نام شرط تنصیف اموال زوج، که به موجب این شرط در زمان طلاق تا نصف دارایی شوهر (از 1 تا 50 درصد) که پس از ازدواج به دست آورده است، به زوجه تعلق می گیرد، که میزان آن توسط دادگاه خانواده تعیین می شود و دارایی های زوج پیش از ازدواج در هنگام طلاق به زوجه تعلق نخواهد گرفت.

برای اجرای تنصیف اموال زوج در زمان طلاق سه شرط اصلی وجود دارد:

* زوج در زمان عقد نکاح شرط تنصیف اموال را امضا کرده باشد. (پذیرش شرط تنصیف اموال توسط زوج در زمان عقد نکاح اجباری نیست و زوج می تواند طبق توافق با زوجه این شرط را بپذیرد و آن را امضا کند و یا از قبول آن خودداری نماید.)

* طلاق به درخواست زوج باشد.

* طلاق به درخواست زوج و به دلیل نشوز زوجه و تخلف از وظایف زناشویی مانند عدم تمکین نباشد.

تقسیم اموال زوج در اجرای شرط تنصیف اموال در هنگام طلاق، از 1 تا 50 درصد می باشد و لزوما نصف دارایی زوج به زوجه تعلق نمی گیرد. دادگاه با توجه به برخی معیارها از 1 تا 50 درصد اموال زوج یا معادل آن را هنگام طلاق به زوجه انتقال می دهد، برخی معیارها در تنصیف اموال زوج شامل:

* توانایی مالی زوج

* توانایی مالی زوجه هنگام طلاق

* سال های زندگی مشترک

* میزان مهریه و این که چه تعداد از آن را زوجه دریافت می کند.

* سن زوج و زوجه

* اینکه در ایام زوجیت زوج مالی را به زوجه داده است یا خیر.

در اجرای شرط تنصیف اموال زوج هنگام طلاق، دادگاه اموالی را ملاک عمل قرار می دهد که پس از ازدواج و در ایام زندگی مشترک زوجین به دست آمده باشد. همچنین اموال زوج باید حاصل دسترنج و تلاش باشد، نه مانند ارث، یعنی اموالی که پس از ازدواج به زوج ارث رسیده باشد، در تنصیف اموال به زوجه تعلق نخواهد گرفت.

خیر، برای اجرای تنصیف اموال زوج هنگام طلاق باید دادخواست طلاق از طرف مرد مطرح شود و در طلاق توافقی که طلاق با توافق زن و شوهر مطرح می شود، تنصیف اموال به زن تعلق نمی گیرد.