براساس ماده 1169 قانون مدنی، حضانت فرزند دختر و پسر پس از طلاق تا سن 7 سالگی به عهده مادر و پس از آن با پدر می باشد.

حضانت پدر نیز از 7 سالگی تا رسیدن فرزند به سن بلوغ شرعی است؛ یعنی حضانت فرزند دختر از 7 تا 9 سال تمام قمری و فرزند پسر از 7 تا 15 سال تمام قمری با پدر است و پس از آن فرزند خودش می تواند هر یک از والدین را برای زندگی انتخاب کند.

طبق ماده 1173 قانون مدنی، برخی مصادیق سلب حضانت والدین عبارتند از:

1- اعتیاد زیان ‌آور والدین به الکل، مواد مخدر و قمار

2- شهرت والدین به فساد اخلاقی و فحشا

3- ابتلای والدین به بیماری ‌های روانی با تشخیص پزشکی قانونی

4- سوء استفاده از کودک توسط والدین یا اجبار او به ورود در مشاغل ضداخلاقی مانند فحشا، تکدی‌ گری و قاچاق

5- تکرار ضرب و جرح خارج از حد متعارف کودک توسط والدین

6- عدم توانایی والدین در تأمین نیازهای مالی و عاطفی کودک

چنانچه در طلاق توافقی زوجین با هم توافق کنند که حضانت فرزند با مادر باشد، طبق قانون در موارد زیر می توان حضانت را پس از طلاق توافقی از مادر سلب کرد.

1- طبق ماده ۱۱۷۰ قانون مدنی، اگر مادر در مدتی که حضانت فرزند به او است، مبتلا به جنون شود یا به دیگری شوهر کند حق حضانت با پدر خواهد بود. البته در طلاق توافقی در مورد ازدواج مجدد مادر، والدین فرزند می توانند با هم توافق کنند در صورت ازدواج مجدد مادر همچنان حضانت فرزند با وی باشد و ازدواج مادر موجب سلب حضانت او نشود.

2- طبق ماده 1173 قانون مدنی، در صورت اثبات عدم مواظبت و انحطاط اخلاقی مادر، حضانت فرزند از او سلب می ‌شود. در واقع پس از طلاق توافقی با اثبات انحطاط اخلاقی مادر در دادگاه می توان حضانت فرزند را از او سلب کرد.

حضانت فرزند دختر و پسر پس از طلاق تا 7 سالگی با مادر است.