اجرت المثل ایام زوجیت در طلاق (بخش اول)

در قوانين مربوط به روابط ميان همسران، تنها حقي كه به شكلي انحصاري و ويژه براي مردان در نظر گرفته شده حق طلاق و حق رياست بر خانواده است. اين دو موضوع بارها سبب اعتراض زناني مي‌ شود كه با استناد به اين دو حق، دين اسلام را ديني معرفي مي‌ كنند كه توجه چنداني به حق و حقوق زنان ندارد؛ اما كافي است به جزييات ديگر قوانين و شرع مراجعه كنيم تا دريابيم در دين اسلام تا چه اندازه توجه ويژه‌ اي به حقوق زنان شده است.

يكي از حقوق ويژه اسلام براي زنان اين است كه هيچ مردي نمي‌ تواند تا وقتي تمامي حق و حقوق همسرش را پرداخت نكرده او را طلاق دهد. نكته جالب توجه اين است كه هرچه تعداد سال‌ هاي زندگي مشترك بيشتر باشد اين حقوق نيز افزايش مي‌ يابد و به همين دليل بسياري از مرداني كه از روي هوي و هوس و بي‌ هيچ دليل منطقي قصد طلاق دادن همسر خود را دارند، از اين مسأله منصرف مي‌ شوند.

نكته مهم قابل ذكر از نظر اين كارشناس قوه قضاييه اين است كه تا حدود 3 سال پيش اجرت‌المثل ایام زوجیت زماني مطرح مي‌ شد كه مردي قصد داشت همسرش را طلاق بدهد. در چنين زماني، مرد علاوه بر پرداخت مهريه، نفقه گذشته، نفقه ايام عده طلاق تا نيمي از دارايي كسب شده در زمان زندگي مشترك و ديگر حقوق واجب زن بايد اجرت‌ المثل او را نيز پرداخت مي‌كرد، اما با تصويب قانوني، اجرت‌ المثل ایام زوجیت تبديل به ديني مانند مهريه شد كه ديگر در هر زماني قابل مطالبه است و حتي زن مي‌ تواند در زمان زندگي مشترك با همسرش آن را طلب كند. حتي اگر زني خود قصد طلاق داشته باشد و بتواند يكي از دلايلي كه منجر به طلاق مي‌ شود را اثبات كند باز هم مستحق اجرت‌ المثل است. نكته ديگر اين كه زن مي‌ تواند اجرت‌ المثل تمام يا بخشي از ايام زندگي مشترك را مطالبه كند، مثلا اگر 20 سال زندگي مشترك با همسرش داشته مي‌ تواند در دادخواست خود بنويسد: «اجرت‌ المثل ايام زندگي مشترك از ابتداي فروردين 1368 تا فروردين 1388 يا اين كه از اين مدت اجرت‌ المثل 10 سال از زندگي مشترك را مطالبه كند.