طبق ماده 1169 قانون مدنی، حضانت فرزند پسر و دختر پس از طلاق تا 7 سالگی با مادر و پس از آن، حضانت تا رسیدن فرزند به سن بلوغ شرعی با پدر خواهد بود و پس از آنکه فرزند به سن بلوغ شرعی که برای فرزند دختر 9 سال تمام قمری و برای فرزند پسر 15 سال تمام قمری است، رسید می تواند خودش انتخاب کند که با کدام یک از والدین زندگی کند.

در طلاق توافقی نیز زوجین خودشان در خصوص حضانت فرزند مشترک تعیین تکلیف می کنند و باید با توجه به مصلحت فرزند یکی از والدین طبق توافق حضانت فرزند پس از طلاق توافقی را بر عهده بگیرد.

براساس ماده 41 قانون حمایت خانواده، هرگاه دادگاه تشخیص دهد توافقات راجع به ملاقات، حضانت، نگهداری و سایر امور مربوط به طفل برخلاف مصلحت او است یا در صورتی که مسئول حضانت از انجام تکالیف مقرر خودداری کند و یا مانع ملاقات طفل تحت حضانت با اشخاص ذی حق شود، می تواند در خصوص اموری از قبیل واگذاری امر حضانت به دیگری یا تعیین شخص ناظر با پیش بینی حدود نظارت وی با رعایت مصلحت طفل تصمیم گیری نماید.

در صورتی که زوجین تقاضای طلاق نمایند و تا زمانی که رای نهایی طلاق صادر شود در مورد نگهداری و حضانت فرزند توافق نداشته باشند، دادگاه تا صدور رای طلاق، حضانت موقت فرزند را به یکی از والدین واگذار می کند.

یکی از والدین که حضانت فرزند را برعهده دارد نمی تواند مانع ملاقات فرزند با طرف دیگر شود ولی می تواند با توجه به مصلحت کودک کاهش مدت ملاقات فرزند را از دادگاه درخواست نماید، اما در صورتی که مانع ملاقات با فرزند شود  طرف دیگر می تواند از دادگاه خانواده درخواست صدور دستور موقت ملاقات فرزند را بنماید.